BİZ,MAHREMİYET VE ÇOCUKLARIMIZ

Mahremiyetin giderek azaldığı, hayanın neredeyse mumla arandığı bir zamana geldik. Bu durum müslümanlığımız adına utanacağımız ve düzelmesi için cihat etmemiz gereken bir mesele. Mahremiyet konusunda evvela evlerimizde, aile ilişkilerimizde dikkatli olmalıyız. Nesillerimizin farkında olmadan kendi elimizle bozulmasına imkan vermemeliyiz. Üstelik neslin bozulması için fazlasıyla dış etken varken üstüne bir de bizlerin basit gördüğü bazı meseleler var ki bunlarla bizzat bizler evlatlarımızın haya perdesinin yırtılmasına sebep olabiliyoruz. Bu durum bilhassa hanımlar arasında, muhabbet ortamlarında, akraba buluşmalarında, altın günlerinde ortaya çıkabiliyor. İslam'ın konuşulmasını hoş görmediği konular -maalesef- kadınlar arasında bazen şakayla karışık bazen alenen konuşuluyor ve bu hal normal görülüyor.  Bazı zamanlarda ise daha hiçbir şeyden haberi olmayan çocukların üzerinden, onları yaşı gereği asla ilgilendirmeyen hususlarda 'şaka adıyla' yanlış sözler sarfediliyor. Müslüman; hangi ortamda olursa olsun ne söylediğinin bilincinde olan, sözlerinin kısa ve uzun vadede nelere sebebiyet vereceğini düşünen ve buna göre hareket eden kimsedir ve öyle olmalıdır.
Peki bu farkında olmadığımız, muhabbetlerimize zarar veren, çocuklarımızın ruh ve psikolojisi üzerinde hatta zihinlerinde kötü etkiler bırakan meseleler neler ?
Şöyle sıralayabiliriz;
- Ev içinde veya dışarıda çocuklarımızın (yaşı ne olursa olsun) yanında eş ile münasebet sınırının aşılması, sözle de olsa çocukların anlamlandıramadığı ve erken dönemde zihinlerini işgal edecek mahrem muhabbetlerin olması.
- Özellikle karşı cins çocukların daha bebek ve çocuk sayılacak yaşta evlilik muhabbetiyle birbirine yakıştırılıp bu şakanın çocuğun yanında yapılması, uzatılması çocukta karşı cinse karşı bakışın erken yaşta değişmesine sebep olması.
- Kadınların yatak odasında olanları diğer kadınlarla üstü kapalı ya da alenen konuşması.
- Çocukların cinsiyetleri ve cinsel organları ile ilgili şaka yapılması, cinsel organlarının sevilmesi , öpme ve sevme sınırının bebeğin veya çocuğun açısından aşılması.
- Görünce kanalı  değiştirecek sahnelerin, oyunların vs çocukların yanında izlenmesi veya saniyelik dahi olsa çocukların bunlara şahit olması/ maruz kalması.
 Bu liste farkında olduklarımız veya olmadıklarımız şeklinde uzar gider.  Meseleye bu açıdan bakarsak daha nelere dikkat etmemiz gerektiğini kendimiz de göreceğiz zamanla. Çünkü iffetli ve ahlaklı nesiller yetiştirmek anne-baba üzerinde, ümmet üzerinde; Allah'ın, peygamberin ve İslamın hakkıdır. Bu haklarla ahirete gitmek kimsenin isteyeceği bir durum olmayacaktır.  Bakara 205. ayette ve daha birçok ayetinde; Allah Teala, bozguncuları sevmediğini biz kullarına söylüyor ve bu bozguncuların arasında nesli bozanları da sayıyor. Düşünsenize, Allah'ın alenen sevmediğini ilan ettiği kimseler gibi olmak, onlar gibi davranmak... Allah muhafaza.
Peki ne yapabiliriz?
- Öncelikle yatak odası ve orada olanları ne gerekçe olursa olsun(sağlık söz konusu olunca bir uzmana danışmak dışında) başka bir ortamda üçüncü şahıslarla paylaşmayacağız.  Bu durum zaten İslam'ın yasakladığı ve asla hoş görmediği meselelerdendir.  Zira Allah Nisa Suresinde çocukların yatak odasına giriş vakitlerini dahi tayin etmiştir. Buna dahi bir sınırlama koymuştur, bir giriş adabı öğretmiştir. Kaldı ki buradaki konular laçkalaşarak, şaka amaçlı, alenen asla konuşulmamalı.
- Çocukların ya da eşlerin yanında veya özelde başka bir kadının ya da erkeğin bedeniyle ilgili iyi ya da kötü bir yorumda bulunmayacağız, örtüyle kapatılan yerlerin sözle açılmasına müsade etmeyeceğiz.
- Doğum, hamilelik, cinsel hayat ile ilgili hususların bilhassa erkek çocukların veya beylerin yanında az yahut çok konuşulmasına engel olacak, çocukların bu konuda erkenden uyandırılmasına izin vermeyeceğiz.
- Şakayla da olsa evlenecek yaşta olmayan çocukların bu muhabbete dahil edilmesine izin vermeyeceğiz.
- İzlediğimiz, dinlediğimiz, konuştuğumuz şeylerin ahlaka ve mahremiyete zarar verecek şeyler olmamasına dikkat edeceğiz.
- Çocuğumuzun  başka biri tarafından sevilirken sınırları olmasını sağlayacak ve bu sınırlar konusunda hassas olacağız.
- Tuvalet eğitimi, alt değiştirme gibi hususların da mahremiyeti zedelemesine izin vermeyeceğiz.
- Teknolojinin sınırsız ellerinde olmasına ve kontrolsüz kullanımına engel olacağız, onlara her açıdan sağlıklı alternatifler sunacağız.
- Seçtiğimiz arkadaşa, çocuğuna ve ahlakına bakacağız ve samimiyet derecemizi tayin edeceğiz.

Evlât sahibi olmak; Allah ' ın bir kuluna emanetçi olmaktır.
Koca bir nesli inşa etmektir.
Ümmete ya izzet ya da zillet kazandırmaktır.
Hesabı ağır, sorumluluğu büyük bir projeyi yönetmektir.
Allah'ın emrine ve muradına uygun bir insan yetiştirmektir.
İmtihandır ve nimettir.

Önce bizler hayırlı, ahlaklı , iffetli olacağız ki evlatlarımızdan da öyle olmalarını bekleyelim. Önce biz iyi bir insan, iyi bir müslüman, ahlaklı bir mümin olacağız ki onlar da bizden öğrensinler.

Allah niyetlerimizi halis, amellerimizi salih, gayretimizi daim eylesin.
Allah yardımcımız olsun.



Nacizane fikirlerim. İnşallah niyetimdir, duamdır...

Hükmü Veren Allah

“Kesin inanan (ve bilen) bir toplum için, hükmü Allah’tan daha güzel olan kim vardır! ( Maide Suresi / 50.ayet )”

          Hayatımız hakkında tek tasarruf sahibi bizmişiz gibi büyük bir gafletle yaşıyoruz. Bu gaflet bizi umutsuzluğa, mutsuzluğa ve çıkmaza sürüklüyor. Hâlbuki hayatı yaratan, bizi yaratan Rabbin mutlak hüküm veren olduğu gerçeği ile yaşasak başımıza gelen her (ne olursa olsun) olaya karşı daha sağlam durabileceğiz. Umudumuz ve mutluluğumuz daim olacak bu şekilde. Aldığımız her nefes O’nun izniyleyken bizler yaşadığımız her olaya (olumlu-olumsuz) dünyevi ve fani sebepler bulup kendimizi çıkmaza sokuyoruz. Bizzat yaşadığım bir olayla anlatayım bunu;

           “Allah bana bu dünyada sahip olunabilecek en güzel serveti, anneliği nasip etti yakın bir zamanda. Zorlu, imtihan dolu bir süreç geçirdim. Her günüm evladımı kaybetme korkusuyla geçti diyebilirim. Kendi üzerime düşen tüm vazifeleri yerine getirmeye çalıştım. Beslenmeme ve sağlığıma özen gösterdim vs. Bir süre sonra doktor tehlikenin geçtiğini ve artık rahat olabileceğimi söyledi. Buna rağmen her an dikkatliydim. Bir yandan da planlar yapıyor, ufak ufak hazırlıklar yapıyordum. Ama hiç beklemediğim bir anda evladım, yavrum (Hasan Benna’m) geldi dünyaya, tatil için Aksaray’a gittiğimiz günün sabahında. Onu, dört gün sonra ilk gördüğümde, bir oyuncak bebek kadardı. Bir küvezde borularla yaşam mücadelesi veriyordu. Rabbim oğluma on iki günlük bir dünya hayatı takdir etti. Ve, onu cennetine aldı bizi beklemek üzere (Cennet kuşu oldu)”.

            Velhasıl-ı kelam ben Rabbimin hükmüdür deyip, acımla, imtihanımla, razı olmuşken olanlara, insanların söylemleri daha çok yaraladı beni. Oysa hükmü veren Allah’tı. Benim elimde değildi oğlumun doğumu ve ölümü. Zaten hangi anne ister ki aylarca sabırla beklediği evladının ölmesini. İnsanlarsa doğuma da ölüme de bahaneler aradı. Beni dahi suçladılar. Üzüldüm insanların düştüğü gaflete. Hayatımız Allah’ın elindeyken, hüküm veren, planların üstünde plan kuran Rabbimizken nasıl olur da insanlar sebepler sunar bize!

             Bizler hayal kurar, planlar yapar ve bu yolda elimizden gelen her şeyi yapar, çaba sarf ederiz ama sonuç Allah’ın hükmüyledir. Başka bir deyişle “Biz seferden sorumluyuz, zaferden değil”. Hamdolsun ki Rabbim bu olayı da benim için zafer eyledi. Cennette benden biri var, beni bekleyen. Zaten inananlar için kaybetmek yoktur. Sabır ve kazanmak vardır.

               Bu hayatımızın her anında geçerli olan bir gerçek.  Yaratan ve her şeyin sahibi olan Allah kulları için hüküm koyar ve o hüküm en hayırlı olandır şüphesiz. Bizler kul olarak bunu unutmamalıyız. “Kahrın da hoş lütfun da” diyebilenlerden olmalıyız.

               Allah’ın çaba sarf eden ve sabreden kullarına her sonucu nasıl da hayırlı kıldığını görebilenlere ne mutlu… Rabbim kul olduğunu her an hatırda tutan ve bu cihette yaşayan kullarından eylesin bizleri.

                 Rabbinden razı olan ve Rabbinin de razı olduğu kullardan olmak duası ile…

Şikayeti Şikayet

“Onlara sabretmelerinden ötürü mükâfatları iki defa verilecektir.” (Kasas Suresi/54)

           Sosyal medyada ve çevremde bir süredir dikkatimi çeken bir şey var ki bununla hayatımızı tükettiğimizi fark ettim. Şikâyet ediyoruz! Her şeyden şikâyet ediyor ve sürekli memnuniyetsiz tavırlar sergiliyoruz. Esen/esmeyen rüzgârdan, yağan yağmurdan, açan güneşten şikâyet ediyoruz. Çocukların yaramazlıklarından, anne-babalarımızın bizi anlamamasından şikâyet ediyoruz. Hatta artık sosyal medyada beğenilmemekten ve takipçi azlığından şikâyet ediyoruz. Kısacası hayatımıza dair her konuda şikâyetçiyiz. Bu durumda insanın aklına bir sürü soru takılmıyor değil. Neden bu kadar çok şikâyet ediyoruz? Neyi, kime şikâyet ediyoruz? Bunca şeyden şikâyet ederken ne istiyoruz? Her şey dört dörtlük olsa dahi yine şikayet edecek bir şey bulur muyuz?…

          Peki ya cevaplar?

          Burası dünya! İlk olarak bunu gerçek manada görüp anlayalım. Yani cennette değiliz, bu sebeple de şikâyetlerimiz çoğu kez yersiz ve gereksiz oluyor. Ayrıca bizler şikâyet ettiğimiz meselenin hakkımızda hayr mı şerr mi olduğunu bilmezken neden memnuniyetsizlik gösteriyoruz bu kadar? Yaz aylarında sıcaktan şikâyet ederiz, sonbaharda da yağmurdan. Peki, neden, hangi gerekçeyle? Çünkü verilen nimetlerin çoğu kez sadece soğuk yüzüne bakmayı tercih ediyoruz. Yazın sıcaktan şikâyet ederiz ama piknik keyfi yapmaktan da geri durmayız mesela. Ya da sonbaharda yağmurdan şikâyet ederiz ama o yağmurla yetişen meyve-sebzeleri de ağız tadıyla yeriz. Dedim ya nimetlerin sadece zahmet kısmı olan soğuk yüzlerine bakıyoruz oysa rahmet olan sıcak yüzleri de var ve biz bunlara şikâyetimiz kadar şükretmiyoruz. (Yunus Suresi 12. ayeti hatırlayalım.) Çocukları biraz hareketli olan anne-babalar çocuklarının yaramazlıklarını şikâyet ede ede bitiremezler örneğin. Çocuklarından bir türlü memnun olmazlar. İşte orada şu soru takılmalı insanın aklına; insanoğluna dünyadaki cennet olan çocuk ve ahirette cennet bileti olabilecek bir çocuk nasip olmuşken neyinden şikâyet ediyoruz? İnsan kendi yetiştirdiğinden şikâyet edip eş-dosta onu kötülüyorsa dönüp kendini hesaba çekmelidir ve düşünmelidir. Acaba bu çocuk benden memnun mu ki ben şikâyetlerimi yığın haline getiriyorum? Bu durum eşler arasında da böyledir.  Bu konuda bir sürü örnek verilebilir, şikâyet ettiklerimizi anlatmaya devam edebiliriz ama bununla kaybedecek zamanımız yok.

         İnsanız, dayanmakta zorlanıyor olabiliriz, evet ama Müslümanız aynı zamanda. Aciziz, yükümüzü taşıyamayacak hale gelebiliriz, evet ama Rabbimiz var bizim. Evet, yorulduk ama ahiret var. Dünya dinlenme ve sefahat meydanı değil. Dünya yorulma ve çile meydanı. Ahirette dinlenmek, sefa sürmek için çile çekilecek yerdir dünya.(Beled Suresi 4. ayeti hatırlayalım.)

            Hz. Hüseyin(ra)’e atfedilen bir söz var. Ne zaman şikâyet edecek olursak kulağımıza küpe olsun;  “Uğradığın dertlerden mahlûka şikayeti kes! Merhametliyi merhametsize şikâyet etmiş olursun.”  Ne de güzel özetlemiş Rasullullah(sav)’ın çiçeği güzel şehit. Evet, mesele bu aslında. Hayatımız Rabbimizin elindeyken, her şeyi yaratan Rahman-Rahim olan Allah iken biz neyi, neden, kime şikâyet ediyoruz? Hayr mı şerr mi bilmeden…

            İmanımız, Rabbimize güvenimiz işte bu küçük görünen meselelerde kendini gösteriyor. Küçük görüp de umursamadığımız konularda yeniliyoruz aslında. Ashabı hatırlayalım. Ne zorluklar içinde kaldılar da şikâyet etmediler. Sabredip her hale hamd ettiler. Rabb’e sığındılar. Bizler ne yaşadık, ne zorluk çektik ki onlardan daha çok şikâyet hakkı bulduk kendimizde.

              Şimdi silkelenip tefekkür edelim ve şikâyet ettiğimiz şeylere hamd ve şükretmeyi öğrenelim. İşte bunu başardığımız zaman ne kadar zor olursa olsun her imtihandan zaferle çıkmayı da başarabileceğiz. Şikâyet ederken şikâyetlerimizin imanımızı, Rabbimize güvenimizi (Rabbimizden razı olma halimizi) zedelediğini unutmayalım. Bizi yaratan, merhametiyle kuşatan Rabb’e dönelim, O’na sığınalım. Şu ayeti de müjde bilelim kendimize; “ Yalnızca sabredenlerin mükâfatları hesapsız ödenecektir.”(Zümer Suresi/10)

Okumak Yetmez, Daha Fazla Okumalıyız!

          Okumak! Ne demek bu, önce onu anlayalım.Neyi, ne için,nasıl okumalıyız? Okumak denince bir çoğumuzun aklıma muhtemelen kitap,dergi vb. geldi. Lakin okumak yalnızca bunlar değil. Kainat, her gün yeniden doğan güneş,yağan yağmur,toprak ve suyun muazzamlığı,bir çocuğun minicik parmakları,eşinizin gözleri,annenizin sevgisi,babanızın soluğu,bir kedinin yavrusunu taşıması ve çok daha fazlası;okunması gerekenler,'okunmalı' olanlardır. Eğer gerçek manada okumayı becerebilirsek bize bir su damlası dahi paragraflarca bir yazıyı ve belki de çok daha fazlasını sunacaktır.
         Hangi işi yaparsak yapalım ciddi ve kazanç sağlayan bir sonuç elde etmek istiyorsak;o işi ne için yaptığımızı, kim için yaptığımızı bilmeli ve şuurlu bir şekilde yol almalıyız.Aynı zamanda her işte olduğu gibi okumak eyleminde de mutlaka bir plan yapmak,kategorize etmek, işin nasılını bilmek gerekiyor.
         Kainatı ve hayatımızın her anını bir farkındalıkla okumalı ve bu okumalar üzerine tefekkür etmeliyiz.Okumayı salt okuma halinden öteye taşımalıyız.Okuduğumuz her ne olursa olsun (faydasız, ahlaka aykırı,gereksiz olanlar hariç), okunanda hakikati aramak ve o hakikate yol almak gayesini taşımalıyız. Allah'ın insanları evvela kulluk için yarattığı gerçeği apaçık ortadayken bu kulluğu her şeyin ardına itmek ya da her zaman daha iyisini yapmaya gayret etmemek en büyük kaybımız olacaktır.Bu sebeple okuduklarımızı Rabb'in rıza ve hikmetini arayarak okumalıyız. Daha kaliteli bir insan, daha iyi bir kul olmak için okumalıyız. Dünya nereye savurursa oraya savrulan bir yaprak olmak yerine kanat çırpışlarıyla rüzgara yön verenlerden olmak için okumalıyız. Yaşadığımız dünyayı ve bizden sonrakilere bırakacağımız dünyayı güzelleştirmek için okumalıyız. Nefsimiz ya da dünya menfaatlerimiz için değil bilakis ruhumuz  ve sonsuzluk alemindeki kazançlarımız için okumalıyız. Şuurla, hissiyatla okumalıyız. Sadece bakan değil, gören ve farkına varan biri olmamız gerektiği gibi sadece okumuş olmak için değil; fakına varmak için, hissetmek için, yaşamak için okumalıyız.
         Okuyup da bilgi hamallığı yapmak değil amacımız, olmamalı, olamaz da. Okuyup hakikatle şuurlanmalı,o şuurla yaşamalı ve o hakikati anlatmalıyız.Bununla ilgili şöyle bir örnek verebiliriz;
bir insan düşünün. Eline ne kadar para geçerse biriktiriyor, biriktiriyor, biriktiriyor ama hiç harcamıyor,kimseye vermiyor yalnızca yastığının altına diziyor.Bu paraların o insana ve çevresine hiçbir yararı olmayacağı gibi üstüne bir sürü de zararı olacaktır.Gün geçtikçe para,sahibini yalnızca kendisini düşünür hale getirecek,etrafında olan insanların hiçbir derdine merhem olmayacak ve belki de bir zaman sonra kullanımdan kalkacak,çöp olup gidecektir. Yahut o insanın dünya hayatı son bulacak parayı yanında götüremeyecektir. Sadece okumak da buna benzer. Evvela okumayı öğreneceğiz.Ruhumuzla,yüreğimizle okumayı öğreneceğiz. Okuyacağız,okuyacağız,okuyacağız ta ki yenilen nefsimiz olsun,şeytan olsun,kötülük olsun.Bir yandan da anlatacağız ki okuduklarımız çürüyüp giden bilgiler yığını haline gelmesin.Ayrıca yaşayacağız ki bilgi yüklü merkep olmayalım.
         Kainatı okuyacağız, hakikate götürecek ne varsa daha fazla okuyacağız. Evlatlarımıza ,eşe-dosta, herkese anlatacağız.(Burada ince bir çizgiye dikkat etmemiz gerek. Tüm bunları yaparken kibre kapılmadan yapmalıyız.Bilginin nefsimizi yüceltmesine değil mütevaziliğe erdirmesine ve ruhumuzu olgunlaştırmasına gayret etmeliyiz.) Hakkı,hakikati okuyup anlayıp yaşayacağız ki bugünümüze de geleceğimize de sahip çıkabilelim.
          Ne okuyacağımıza gelince;
         Öncelikle Kur'an'a ve hadislere daha fazla zaman ayırmalı, defaatle okumalıyız. İlmihal (yani yaşadığımız hayatın fıkhı) devamlı olarak okumamız gereken önemli kaynaklardan olmalıdır. Tarihi okumalı,hakikatiyle bilmeliyiz ki evlatlarımızı da ona göre yetiştirebilelim.Yanlışa düşmemeleri,zulme boyun eğmemeleri için ne yapacağımızı bilelim.Şiiri,güzel konuşmayı sağlayacak şeyleri okumalıyız ki sözü nasıl kullanacağımızı,kendi kalbimize,ailemize ve diğer insanlara nasıl tebliğ yapacağımızı bilelim.
         Zor bir işten bahsetmiyoruz aslında ama nefsimize yeniliyor,dünya meşgalelerine çok dalıyoruz.Yapacağımız şey; devamlılıkla,samimi bir şekilde yolda yürümek.Böyle bir hal üzre olana ilahi yardım zaten yetişecektir. Rabb'imizden faydalı ilim ve salih amel isteyelim.Bizlere güzel anlayış,feraset,basiret bağışlamasını ve yardımını dileyelim.

Yola çıkmak, Yolcu olmak

         Dünya'ya gelişimizle başladı yolculuğumuz ve hep yeni yollar çıktı karşımıza. Yolcu olmaktı insanoğluna düşen rol. Dünya'ya gelinceye dek anne karnında süren yolculuk yeni yollara uğurlamak üzere son bulur yeni bir merhabayla. Yine yeni bir dünyaya merhaba demek için bu dünyaya elveda demekle yolculuk devam ederdi. Ta ki son durak olan sonsuzluğa varana dek bu hal üzere yaşar durur insan.
          Okula başlarken,üniversite sınavına çalışırken,evlenirken,çocuk büyütürken yani sürekli yeni bir yolculuğa çıkarken hep bir hedef uğruna yürürüz yolda. Her zaman ulaşmak istediğimiz bir durak vardır önümüzde. İşte asıl yol olan dünya da ahiret hedefiyle süren bir yolculuğu barındırır içinde. İnsanoğlu sonsuz mutluluk durağına ulaşmak için aşar dünya yolunu. Tabi bu durağa ulaşmak da her yolculukta olduğu gibi bir çabayı gerektirir. Sonsuz bir mutluluğa ulaşmak liyakatine sahip olmamız gerekir. Nasıl ki en küçük meselede dahi bir çaba gerekliyse sonsuzluk için de gereklidir gayret göstermek.İşte bu dünya yolculuğunda gösterilmek istenen gayretlerden biri olması duası ile gönüllere ulaşıp güzel dokunuşlar yapmak için kalemi aldık elimize. Gönülden cümleler kurmaya gayret gösterdik gönül kalelerini fethetmek ümidiyle.
           Bu dünya yolda olmak halidir, yolcu kalmak halidir. Bu dünya yoldayken güzel çiçekler ekme derdidir. Bu dünya taşlı yollarda ayaklarını kanatarak yürüyüp arkadan gelenler için yolu güzelleştirmek gayreti için vardır. Burası hep muştulanan sonsuzluk duasıyla yürümek içindir. Bu yolda yalnızlık yoktur. Yeter ki hayırla yürüyenlerden, iyilikle yol alanlardan olalım. Yolun da yolcunun da, sonsuzluk durağının da sahibi olan hep yanımızda olacaktır.
           En güzel yolculardan olmak ümidi ve duası ile...